کد مطلب:180098 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:183
حلم و بزرگواری امام سجاد
روزی یكی از كنیزان، آب به دست امام سجاد علیه السلام می ریخت، تا او دست و روی خود را بشوید. ظرف آب از دستش افتاد و با سر مبارك امام سجاد علیه السلام برخورد كرد، به طوری كه سر آن حضرت شكست. حضرت سرش را به طرف كنیز بلند كرد، كنیز (از خشم آن حضرت نگران شد و) این آیه را (كه خداوند وصف پرهیزكاران را در آن بیان می كند) خواند:
و الكاظمین الغیظ:
«پرهیزكاران خشم خود را فرو می برند.»
امام سجاد علیه السلام فرمود: «خشم را فرو بردم.»
كنیز دنبال آیه را خواند:
و العافین عن الناس:
«پرهیزكاران از مردم گذشت كنند.»
[ صفحه 136]
امام سجاد علیه السلام فرمود: «خدا تو را ببخشد.»
كنیز آخر آیه را خواند:
و الله یحب المحسنین:
«خداوند نیكوكاران را دوست دارد.» [1] .
امام سجاد علیه السلام به كنیز احسان كرد و به او فرمود برو، تو را در راه خدا آزاد ساختم. [2] .
روزی، حسن بن حسن یكی از بستگان امام سجاد علیه السلام به آن حضرت ناسزا گفت، امام در برابر او سكوت كرد و او رفت. امام به حاضران فرمود: «آنچه این مرد گفت شما شنیدید، اكنون دوست دارم همراه من بیایید تا نزد او برویم و پاسخ مرا به او بشنوید».
حاضران عرض كردند می آییم و ما دوست داریم تو هم پاسخ او را بگویی و ما هم (آنچه می توانیم) به او بگوییم.
آن حضرت با حاضران حركت كردند، در مسیر راه این آیه را می خواند:
و الكاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین:
حاضران وقتی این آیه را از آن حضرت شنیدند، فهمیدند كه امام چیزی به او نخواهد گفت.
امام و همراهان به در خانه ی حسن بن حسن رسیدند، امام با
[ صفحه 137]
صدای بلند فرمود: «به او بگویید علی بن الحسین است.»
حسن بن حسن یقین كرد كه امام سجاد علیه السلام برای تلاقی آمده است، خود را برای مقابله آماده كرد و از خانه بیرون آمد. امام سجاد علیه السلام به او فرمود:
«ای برادر! اندكی قبل نزد من آمدی و هر چه خواستی به من گفتی، اگر آنچه را گفتی در من هست، از درگاه خدا طلب آمرزش می كنم، خدا مرا بیامرزد، و اگر آنچه گفتی در من نیست، خدا تو را بیامرزد!»
وقتی كه حسن بن حسن بزرگواری امام را دید، شرمنده شد و بین دو چشم امام را بوسید و گفت: «آری من آنچه را كه در تو نبود به تو گفتم، و خودم به آنچه گفتم سزاوارترم.» [3] .
و الكاظمین الغیظ:
«پرهیزكاران خشم خود را فرو می برند.»
امام سجاد علیه السلام فرمود: «خشم را فرو بردم.»
كنیز دنبال آیه را خواند:
و العافین عن الناس:
«پرهیزكاران از مردم گذشت كنند.»
[ صفحه 136]
امام سجاد علیه السلام فرمود: «خدا تو را ببخشد.»
كنیز آخر آیه را خواند:
و الله یحب المحسنین:
«خداوند نیكوكاران را دوست دارد.» [1] .
امام سجاد علیه السلام به كنیز احسان كرد و به او فرمود برو، تو را در راه خدا آزاد ساختم. [2] .
روزی، حسن بن حسن یكی از بستگان امام سجاد علیه السلام به آن حضرت ناسزا گفت، امام در برابر او سكوت كرد و او رفت. امام به حاضران فرمود: «آنچه این مرد گفت شما شنیدید، اكنون دوست دارم همراه من بیایید تا نزد او برویم و پاسخ مرا به او بشنوید».
حاضران عرض كردند می آییم و ما دوست داریم تو هم پاسخ او را بگویی و ما هم (آنچه می توانیم) به او بگوییم.
آن حضرت با حاضران حركت كردند، در مسیر راه این آیه را می خواند:
و الكاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین:
حاضران وقتی این آیه را از آن حضرت شنیدند، فهمیدند كه امام چیزی به او نخواهد گفت.
امام و همراهان به در خانه ی حسن بن حسن رسیدند، امام با
[ صفحه 137]
صدای بلند فرمود: «به او بگویید علی بن الحسین است.»
حسن بن حسن یقین كرد كه امام سجاد علیه السلام برای تلاقی آمده است، خود را برای مقابله آماده كرد و از خانه بیرون آمد. امام سجاد علیه السلام به او فرمود:
«ای برادر! اندكی قبل نزد من آمدی و هر چه خواستی به من گفتی، اگر آنچه را گفتی در من هست، از درگاه خدا طلب آمرزش می كنم، خدا مرا بیامرزد، و اگر آنچه گفتی در من نیست، خدا تو را بیامرزد!»
وقتی كه حسن بن حسن بزرگواری امام را دید، شرمنده شد و بین دو چشم امام را بوسید و گفت: «آری من آنچه را كه در تو نبود به تو گفتم، و خودم به آنچه گفتم سزاوارترم.» [3] .
[1] آل عمران، آيه 134.
[2] ترجمه ارشاد مفيد، ج 2، ص 146.
[3] همان مدرك، ص 146.